دل نوشت

خب خب خب من برگشتم ،حالاشاید اونقدراهم برگشت من مهم نباشه اما هست برای خودم! میدونین امروز یه جریانی پیش اومدم که باعث شد یاد گذشته بیوفتم ،بچه تر که بودم سر یه عشق یه طرفه ی افسانه ای ،به طرف التماس میکردم بمونه ،تمام تلاشم و برا نگه داشتنش میکردم اما حالا زمونه جوری چرخیده که از کسی خواهش میکنم بره ،و الان به نظرم اونی که موندنی نیست و شجاعانه میره انسان بهتریه از کسی که آدم موندن نیست ولی نمیره... دل نوشت...

سلام! امروز واقعا تصمیم گرفتم که خودکشی کنم ،آره تصمیم جدی راهشم بعد از کلی تحقیق انتخاب کردم: مرگ موش! کاملا مصمم بودم اما شب سر شام زدم زیر گریه پرسیدن چی شده منم گفتم همچین تصمیمی گرفتم ،خب طبیعیه که باور نکنن اما بهم اطمینان خاطر دادن که دوسم دارن و زنده موندم بهتره... ولی وقتی مردن انقدر عادی شده...وقتی بهترین و خفن ترین و پرآرزو ترین جوونا و دسته گلا دارن پرپر میشن ،نمردن من چه اهمیتی داره اصلا فایدش چیه برای خودم برای بقیه اصلا چرا باید باشم ،جان و دل نوشت...

تو این هوا تنهایی مثل گم کردن مامانته تو شلوغی ،مثل ندیدن دوستاته تو تاابستون ،مثل حسرت سفر و نرفتن مثل این چیزاس... تو حیاط خوشگل دانشگاه راه میرفتم ،که بعد بارون تازه خوشگلیش و به رخ میکشه و اما امون از سردی هوا که نمیزاره عشق کنیم با اون منظره و اون مه و اون همه زیبایی خب آخه مسلمون اینا مال پاییزه تو زمستون چیکار میکنه آخه؟؟پاییزمون که تابستونی گذشت ،حالا زمستونمون داره پاییزی میگذره..‌‌. بگذریم ،آره داشتم را میرفتم واز طرفی لذت میبردم از طرفی سردم بود دل نوشت...

دل نوشت...

یه مرز باریک هست بین بیشعوری دل نوشت...